கொலை வெறிக் கவிதைகள் 1754 – 1

11:49 பிப இல் ஜூன் 22, 2008 | நகைச்சுவை இல் பதிவிடப்பட்டது | 17 பின்னூட்டங்கள்

உறங்குவதும்
உறங்கி விழிப்பதும் போலவே
இயல்பாகிவிட்டது,
உன்னை நினைத்துக் கொள்வதும்…

நீ கேட்காமலே
பேருந்து நிறுத்தம் வரை
துணைக்கு வந்தது…

பத்திரமாய்
சென்று சேர்ந்தாயா என்று
தொலைபேசியில் சோதித்தது…

நண்பர்களோடு சென்ற
சுற்றுலாவில் நான்
மயங்கி விழுந்தது கண்டு
நீ பதறித் தவித்தது…

இரவுப் பணியில் ஒருநாள்
கால் இடறி
நடக்கமுடியாமல் போனதற்காக
எனக்கிருந்த பசியறிந்து
பழங்களுடன் நீ வந்தது…

தொடர்ந்த என் நினைவுகளை
சட்டென்று அறுத்தது,
பில்ட்டரை நெருங்கிய
சிகரெட்டின் நெருப்பு,
நாம் பிரிந்த
ஜனவரி பதினொன்று
நினைவுக்கு வந்தபோது.

ப்ளாகரில் கொலை வெறிக் கவுஜை எழுதுபவர்கள் ஏராளமானோர் இருக்கிறார்கள். வேர்ட் பிரஸ்சில் விரல் விட்டு எண்ணுகிற அளவுக்குக் கூட யாரும் இல்லை என்பதால் (சேவியர், உமா, போன்றோர் எழுதுவது கொலைவெறிக் கவிதைகளில் சேராது, அடித்துச் சொல்லுவேன்), அந்தக் குறையைப் போக்க வேண்டும் என்ற நோக்கத்துடன் எழுதத் துவங்கியிருக்கிறேன்.

பின்னவீனத்துவம் பற்றி பலரும் பேசிக் கொண்டிருப்பதால், அதிலும் ஒரு ஈடுபாடு ஏற்பட்டுள்ளது. இது போன்ற தலைப்பு வைப்பது பின்னவீனத்துவத்தின் அடையாளம் என்று சொன்னதால் ”கொலைவெறிக் கவிதைகள் 1754” என்று தலைப்பு கொடுத்துள்ளேன். 1431 பயோரியா பல்பொடி மாதிரி அது என்ன 1754 என்று பலருக்கும் சந்தேகம் வரலாம். 1754 ஐக் கூட்டினால் 8 வரும். 8 ராசியில்லாத எண் என்று பலராலும் சொல்லப் படுவதால் அந்த பப்ளிக் செண்டிமெண்ட்டை கட்டுடைக்க (கவனிக்க, இது ஒரு பின்னவீனத்துவ வார்த்தை) கூட்டுத் தொகை 8 வருவது போன்றதொரு எண்ணைத் தேர்ந்தெடுத்துள்ளேன்.

ஒருவேளை என்னுடைய வாழ்நாளில் 1754 கவிதைகளை எழுதிவிட்டால் என்ன செய்வது என்று அவதானித்தபோது (இதுவும் பி.ந. வார்த்தை என்றார்கள்), அதை அடுத்து “கவிதைக் கட்டுடைப்பு அல்லது பின்னவீனத்துவக் கவிதைக் கலாட்டா 12347” என்ற தலைப்பில் இதே வேலையைத் தொடரலாம் என்ற முடிவுக்கு வந்துள்ளேன். 12347 ஐக் கூட்டினாலும் 8 வரும். ஒருவேளை 12347 கவிதைகள் எழுதித் தீர்த்துவிட்டால் என்ன செய்வது என்ற அச்சத்தில், பதினாறு இலக்கத்தில் கூட்டுத் தொகை 8 வருவது போன்ற ஒரு எண்ணைத் தேடிக்கொண்டிருக்கிறேன். யார் தடுத்தாலும் கட்டுடைப்பு தொடரும்.

இதற்கு இன்னொரு நோக்கமும் இருக்கிறது. விளிம்பு நிலை மனிதர்களின் மக்கள் தொகை குறைந்துவிடக் கூடாதே என்கிற சீரிய சிந்தனை தான் அது. அப்படி அவர்களுடைய மக்கள் தொகை குறைவதாகத் தோண்றினால் சாதரண மக்களை விளிம்பு நிலைக்குக் கொண்டு வரும் மகத்தான சேவையைச் செய்வதையும் நோக்கமாகக் கொண்டு தொடங்கப்பட்டிருப்பது தான் இந்தக் கவிதைத் தொடர். விளிம்பு நிலை என்றால் என்ன என்று தெரியாதவர்கள் லதானந்த் அங்கிளின் பதிவைப் பார்க்கவும்.